Intarsje toruńskie były obok pierników specjalnością miejscowego rzemiosła. Rozkwit intarsji, wyrabianych w Toruniu już w XVI wieku, przypadł na lata 1730 - 1793, obejmuje okres schyłkowego baroku i rokoka. Intarsją nazywamy zdobienie sprzętów fornirem ciętym z różnych gatunków drewna na małe kawałki i wyklejanym wg projektu w różne kompozycje ornamentalne. Stolarze toruńscy zdobili intarsją niemal wszystkie elementy wystroju wnętrza, a więc szafy wolno stojące i wbudowane, skrzynie i kozetki, zegary stojące, łóżka a wreszcie drzwi, odrzwia i boazerie w kamienicach patrycjatu miejskiego czy też ratusza. Intarsje toruńskie XVIII w zarówno rozmiarami jak i wysokim poziomem artystycznym przewyższają znacznie wyroby innych ośrodków meblarskich w Polsce. Cenny zbiór intarsji posiada Muzeum Toruńskie.