Andrzej le Bruno urodzony w 1737 w Paryżu. Właściwe nazwisko artysty brzmiało De Bruyne lub André Le Brun. Studiował rzeźbę w Paryżu i Rzymie. Jego talent objawił się w

 wykonywanych portretach, pełnych ekspresji. Rzeźbiarz francusko-flamadzkiego pochodzenia większość życia twórczego spędził w Polsce. W 1768 roku król Stanisław Poniatowski sprowadził tego młodego rzeźbiarza francuskiego na swój dwór do Warszawy, jako profesora Akademii Sztuk Pięknych, mającej powstać u boku króla na Zamku Warszawskim, projekt nie został w pełni zrealizowany. Brun pozostał jako pierwszy rzeźbiarz nadworny i kierownik królewskiej pracowni rzeźbiarskiej na Zamku. Wykonał wiele figur mitologicznych i alegorycznych dla wnętrza Zamku Warszawskiego „Sława”, „Minerwa”, „Apollo”, pełnych wdzięku i elegancji, oraz cztery posągi królów w rotundzie Łazienek. Na uwagę zasługuje szereg popiersi w brązie, wykonanych dla Sali Rycerskiej Zamku. Przedstawiają one postacie historyczne od XVIII wieku aż do czasów stanisławowskich. Uderza w nich wysoki stopień realizmu, przy jednoczesnej ekspresji i oznak życia wewnętrznego. Po abdykacji króla wyjechał Le Brun ze Stanisławem do Petersburga. W ostatnich latach życia pracował jako profesor rzeźby na Uniwersytecie Wileńskim. Zmarł 30.09.1811 r. w Wilnie.