Dawidia chińska
Dawidia chińska (Davidia involucrata) Naturalnie występuje w zachodnich Chinach. W ojczyźnie osiąga wysokość 20 m. W Polsce jedynie 5 do 10 m. Jest to niewielkie drzewo o regularnej, stożkowatej koronie. Szeroko jajowate liście są u nasady sercowate, mają wyciągnięty wierzchołek pod spodem jedwabiście omszone. Wiosną rozwijające się liście są brązowe, a jesienią przebarwiają się na żółto. Dawidia kwitnie w maju i czerwcu. Bezpłatkowe kwiaty zebrane są w kuliste główki i otoczone dwoma dużymi, białymi listkami podsadkowymi. Jeden z nich jest zawsze dłuższy drugi co najmniej o połowę krótszy. Owocem jest żółtozielony pestkowiec długości 3,5 cm, przypominający nieco śliwkę. Dawidia jest wrażliwa na suszę, mrozy, przeciągi dlatego wymaga stanowisk osłoniętych, ale pięknie prezentuje się gdy rośnie sama. Została odkryta w 1869 roku przez francuskiego misjonarza.
Często bywa nazywana „drzewem duchów” lub drzewem chusteczkowym, gołębim dzięki swemu wyglądowi podczas kwitnienia, przy najmniejszym podmuchu wiatru delikatne kwiaty poruszają się niczym motyle.