Brzoza
Brzoza brodawkowata (Betula Verrucosa lub Betula Pendula), potocznie nazywana brzozą płaczącą. Płacze łezkami żywicy, najmłodsze gałązki pokryte są drobniutkimi brodaweczkami żywicy. Rośnie do około dwudziestu kilku metrów wysokości, żyje 100 – 120 lat.
Brzoza omszona (Betula pubescens) nazwana tak gdyż powierzchnia najmłodszych gałązek pokryta jest
drobnym meszkiem, jakby włoskami. Rośnie do około 30 metrów wysokości, jej pień jest bardziej toporny, mniej jasna kora, a liście nie tak delikatne, omszone od spodu.
Brzoza niska (Betula humilis) jest reliktem polodowcowej tundry, Rośnie zgodnie z nazwą niezbyt wysoko do około 2 metrów. Korę ma ciemną, listki jajowate, tępo ząbkowane, dość grube i sztywne. Kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Żyje około 20 lat.
Ciekawostką jest Brzoza ojcowska (Betula oycoviensis) o której przez około 60 lat myślano iż rośnie tylko w dolinie ojcowskiego parku.
Liście brzozy znajdują zastosowanie w medycynie, a kora i liście w farbiarstwie, sok brzozowy natomiast przy produkcji syropu, octu, wina.
Drewno brzozy jest żółtawo białe do czerwonawo - białego, w wewnętrznej strefie pnia mające plamki rdzeniowe. Niezbyt twarde, mocne, elastyczne, ciągliwe i giętne. Drewno dobrze poddaje się obróbce rzeźbienia, toczenia i skrawania, łatwo uzyskać naturalny połysk. Nie jest odporne na warunki atmosferyczne. Drewno wiekowej brzozy jest cenione w meblarstwie ze względu na ciekawy rysunek.